De blauwe lucht steekt prachtig af tegen de met
zon overgoten besneeuwde helling.
Zij heeft daar geen enkele boodschap aan,
want ze staat bovenaan
en kan die bocht niet meer draaien.
‘Nee.
Het gaat niet.
Echt niet.’
Bocht na bocht hebben we samen genomen.
En nu blokkeert ze volledig,
omdat ze bij de laatste bocht naar beneden keek,
en een kleine afgrond zag.
‘Je kan het wel’, zeg ik.
Maar ik zie het al.
Bleek gezicht, pure paniek in haar ogen.
Ik klim omhoog en samen roetsjen we naar beneden.
Als die bocht met de pizzapunt niet lukt,
dan maar roetsjen.
Iedere skiër weet wat ik bedoel.
Tijdens mijn skivakanties neem ik wel eens een bange skiër mee.
Om hem les te geven.
Ik weet namelijk wat hij voelt.
Die angst.
Pure angst.
Bij steile hellingen,
of die heerlijke ijsplateaus,
waar hordes mensen onderuitgaan.
Behalve natuurlijk die echt gevorderde skiër.
Hoe vaak heb ik wel niet m’n skies uitgetrapt, stukken naar beneden lopend,
me voornemend, die latten nooit meer onder te doen.
Tot ik die ene leraar tegenkwam,
die mij echt leerde skiën.
Me over mijn angst heen hielp.
Steeds een stapje verder.
Ik ben hem nog dankbaar.
We hebben allemaal wel eens zo’n leraar nodig.
Die je verder brengt als jij zegt: ‘Ik kan het niet.’
Zo’n steuntje in de rug kan het verschil uitmaken tussen zitten blijven of overgaan.
Daarom bieden wij tijdens de HIA huiswerkbegleiding persoonlijke ondersteuning, zodat je kind de juiste leertechnieken onder de knie krijgt.
Sprongen kan maken.
Tot hij het zelf kan.